Porównanie

Choć w zasadzie dość podobne, mechanizmy szeregowania procesów w Windows i Linuksie nieco się różnią. Poniżej porównanie wraz z komentarzem.

	Linux 2.6	Windows NT
Priorytety:	32 - 16 czasu rzeczywistego, 16 użytkownika	140 - 100 czasu rzeczywistego, 40 użytkownika
Priorytety czasu rzeczywistego	Dostępne tylko dla użytkownika uprzywilejowanego	Dostępne tylko dla użytkownika uprzywilejowanego, nie do końca gwarantowany czas rzeczywisty
Regulacja priorytetów	Funkcje jądra lub "intuicyjne" API	Funkcja nice()
Struktury danych	Kolejki procesów aktywnych - po 1 dla każdego priorytetu	Kolejki procesów aktywnych - po 1 dla każdego priorytetu
Kwant czasu	Niezależny od priorytetu: NT Server: 120ms, NT WorkStation: 20, 40, 60ms (konfirgurowalny); brak epok	Zależny od priorytetu: 10..200ms, ale za to są epoki
Dynamiczna zmiana priorytetu	Boost (nieograniczony) dla procesów oczekujących, spora integracja z GUI pozwala rozróżnić procesy interaktywne od tych, które czekają np. na odczyt z dysku; nie dotyczy procesów czasu rzeczywistego	Ograniczony bonus dla procesów oczekujących, nie odróżnia procesów interaktywnych od oczekujących na jakiekolwiek inne zdarzenie; Ograniczona kara dla procesów zachłannych; Relaksacja interaktywności procesów; nie dotyczy procesów czasu rzeczywistego
Zapobieganie zagłodzeniu	Menadżer Balansu okresowo boostuje procesy zagłodzone	Epoki - w każdej epoce wykonają się wszystkie procesy
Wieloprocesorowość	SMP, w XP także SMT; ograniczenia licencyjne dot. ilości procesorów; 1 kolejka dla wszystkich procesorów	SMT, SMP, NUMA; 1 kolejka na każdy procesor
Przydzielanie procesowi ostatnio używanego procesora	jest	jest
Przydzielanie procesora	twarde powiązanie, procesor idealny	programista nie ma wpływu

Podsumowanie

• Oba systemy starają się faworyzować procesy interaktywne. Windows jednakże, dzięki integracji systemu z interfejsem graficznym, potrafi odróżnić proces czekający na kliknięcie myszki od procesu czekającego na dysk twardy; Linux tego nie potrafi, Wygląda na to, że Windows jest lepiej przygotowany do roli systemu dla stacji roboczych.
• Scheduler w Linuksie przykłada daleko większą wagę do tego, aby priorytet dynamiczny procesu utrzymywał się na w miarę stałym poziomie. System "boostowania" procesów w Windows generuje ogromne wahania priorytetów.
• Oba systemy wspierają wieloprocesorowość, jednak zastosowanie w Windows jednej kolejki procesów na cały system nie jest rozwiązaniem zbyt skalowalnym - Linux przecież obsługuje NUMA.
• Przydział procesorół przez programistę pozwala w Windows poprawić wydajność w konfiguracjach specjalnie do tego przystosowanych (np. Windows NT + MS SQL Server), ale powoduje spadek wydajności w konfiguracjach bardziej "pomieszanych". Linux nie posiada takiego mechanizmu - wyżej postawiona granica abstrakcji pozwala na elastyczność w ustalaniu konfiguracji serwera.