Użytkownicy systemów elektronicznej gotówki muszą mieć pewność, że informacje, które są przekazywane przy pobieraniu i wydawaniu elektronicznych pieniędzy, nie pozwolą nikomu śledzić ich poczynań. Te systemy, które pozwalają klientom poznać strukturę banknotów przechowywanych w elektronicznym portfelu oraz rozumieć dogłębnie protokoły wypłaty z banku i płatności dokonywanej u kupca muszą być w całości oparte na rozwiązaniach kryptograficznych. Nie wykorzystuje się w nich urządzeń odpornych na włamania, takich jak karty procesorowe, których sposób działania jest tajemnicą banku. Takie systemy elektronicznej gotówki nie pozwalają zapobiec temu, by klient dwukrotnie wydał te same pieniądze. Jedyne co gwarantują, to wykrycie oszusta po tym, gdy kolejny raz użyje tych samych banknotów. Bank i kupcy wolą oczywiście, by system nie dawał użytkownikom możliwości wielokrotnej realizacji tych samych banknotów. Z ich punktu widzenia najlepiej byłoby, gdyby klient posługiwał się jedynie kartą, której zawartości nigdy nie pozna. Taki system elektronicznych pieniędzy nie może zapewnić użytkownikowi odpowiedniej ochrony prywatności. Klient nie ma wówczas wpływu na działanie karty, z której korzysta.
Jak więc powinien wyglądać elektroniczny portfel? Powinien składać się z:
Podejście takie zaprezentowano w [8]. Dalsze rozważania na ten temat znaleźć można w [10].