Karty pamięciowe

Tradycyjne, powszechnie stosowane karty płatnicze, dostępowe oraz telefoniczne przechowują potrzebne do działania informacje na pasku magnetycznym, który znajduje się na rewersie karty. Ilość danych, które można zapisać na takim pasku jest bardzo ograniczona -- rzędu dziesiątek bajtów. Ponadto dane na pasku magnetycznym mogą zostać odczytane i zapisane przez każde urządzenie zdolne do odczytywania i zapisywania taśm magnetycznych. Co więcej istnieją specjalistyczne urządzenia zdolne wykonywać te operacje bezstykowo, na odległość do pół metra (czyli nawet bez wiedzy właściciela). Te oczywiste wady kart magnetycznych spowodowały, że w latach siedemdziesiątych rozpoczęto poszukiwanie nowego nośnika danych spełniającego następujące warunki:

• ograniczona wielkość -- nośnik musi mieścić się w kawałku plastiku wielkości dotychczasowych kart magnetycznych,

• znacznie większa pojemność niż paska magnetycznego, liczona w kilobajtach,

• odporność na odczyt i zapis na odległość.

Odpowiedzią na stawiane wymagania okazały się karty pamięciowe (ang. memory cards). Są to karty wielkości karty magnetycznej z zatopionym elektronicznym układem pamięci. Wyposażone są one w styki umieszczone na powierzchni karty służące do bezpośredniego dostępu do pamięci (fizyczny adres w pamięci, którego ma dotyczyć operacja odczytu lub zapisu, jest argumentem operacji). W trakcie wykonywania operacji poprzez styki karty doprowadzane jest zasilanie. Aby zawartość pamięci nie była tracona po odłączeniu zasilania (np. gdy karta znajduje się w kieszeni właściciela), wykorzystuje się pamięć nieulotną (ang. Nonvolatile Memory, w skrócie NVM).

Pojemność stosowanych kości pamięci wynosi od jednego do kilkunastu kilobajtów.