W powyższym przykładzie pierwsze trzy instrukcje są niezależne od kolejnych trzech (4, 5, 6). Nie mogą jednak być wykonywane równolegle, bo wykonanie 4 musi nastąpić po wykonaniu 3 (instrukcja 3 pobiera wartość z rejestru, którą później nadpisuje instrukcja 4).
Sposobem na obejście tego problemu jest wykorzystanie innego rejestru (R2) dla ostatnich 3 instrukcji.
Zmiana nazw rejestrów jest zazwyczaj zadaniem kompilatora. W nowoczesnych procesorach może być więcej rejestrów niż tych, do których można bezpośrednio odwołać się przez nazwę. Procesor potrafi wykorzystywać te tylko sobie znane rejestry do zwiększania współbieżności wykonywania.