Zastosowanie drzew AVL, zgodnie z przewidywaniami, przyspieszyło działanie systemu w porównaniu z algorytmem działającym na listach. Świadczy o tym czas wykonania dla programu map oraz liczby odwiedzonych węzłów dla wszystkich testowanych programów. Z drugiej strony przyspieszenie w typowych aplikacjach jest nieodczuwalne i praktycznie niemożliwe do zaobserwowania.
Sama implementacja drzew AVL przysporzyła autorom Linuksa wielu problemów -- kod osadzony w jądrze trudno się testuje, a każdy błąd pociąga za sobą z reguły konieczność restartowania komputera.16.12
W komentarzach umieszczonych w kodzie jądra, o czym wspomniano we wstępie, znajduje się informacja, iż można spotkać programy, które korzystają nawet z kilku tysięcy obszarów w swojej przestrzeni adresowej. Jednakże wśród dostępnych aplikacji nie udało się znaleźć takich, które przekroczyłyby 100 obszarów i jednocześnie często wymuszały wywołania funkcji find_vma().
Stosowanie innych struktur danych i związanych z nimi algorytmów wyszukiwania do odnajdowania obszarów w przestrzeni użytkownika nie usprawni działania systemu, skoro różnice dla algorytmów O(n) i O(log n) są tak niewielkie (dla wartości n spotykanych w zwykłych programach).
Już podczas pisania pracy pojawiła się nowa wersja jądra Linuksa (2.2.0
i dalsze). W wersji tej zrezygnowano z drzew AVL na rzecz listy z buforem.
Kod jądra uprościł się znacznie (np. plik mmap.c jest o około
300 wierszy krótszy niż w wersji 2.0.35), natomiast, jak można wnioskować
z uzyskanych tu wyników, czas wykonania większości programów wydłużył się
niewiele.