Rozproszone środowisko programistyczne —
— wnioski z doświadczeń projektu Mozart/Oz

Od każdego środowiska programistycznego oczekujemy, by zapewniało nam:

• odpowiedni poziom abstrakcji, tzn. udostępniało proste i jednocześnie dostatecznie ekspresywne konstrukcje
• zrozumiały i przewidywalny model złożoności odpowiednich konstrukcji programistycznych
• możliwie mały narzut związany z tłumaczeniem konstrukcji wysokopoziomowych na niskopoziomowe

O ile wiele dziesiątek lat pozwoliło wyewoluować środowiskom scentralizowanym, które spełniałyby powyższe kryteria, wciąż nie istnieją dobre rozwiązania w świecie systemów rozproszonych. Przed środowiskami takimi stawiamy bowiem dodatkowe żądania:

• przezroczystości struktury rozproszonej
• „świadomości” istnienia struktury rozproszonej
• przezroczystości awarii
• istnienia konstrukcji, pozwalających tworzyć otwarte aplikacje, tzn. takie, które mogłyby współpracować z innymi, niezależnie od nich uruchomionymi, aplikacjami

W oparciu o przykład środowiska Mozart/Oz, postaram się pokazać, jak można próbować osiągnąć powyższe cele, jakie się napotyka trudności oraz na jakie trzeba czasem chodzić kompromisy.

Serdecznie zapraszam!
Karol Cwalina