Biblioteki dostępu do kart procesorowych w środowisku Linux

Rysunek 2.7: Schemat komunikacji między kartą a komputerem

Przyjrzyjmy się jeszcze raz jak wygląda komunikacja pomiędzy aplikacją działającą na komputerze a kartą (rys. 2.7). W poprzednim rozdziale dowiedzieliśmy się, jak odbywa się komunikacja pomiędzy czytnikiem a kartą. Pozostaje wyjaśnić jak połączony jest komputer z czytnikiem. W większości przypadków użyte jest łącze szeregowe RS232, choć coraz częściej czytniki komunikują się z komputerem przez łącze USB lub przez kartę PCMCIA (w przypadku komputerów przenośnych). Skoncentrujmy się na czytnikach wykorzystujących standard RS232. Komunikacja wygląda następująco:

• aplikacja wysyła polecenie do czytnika przez łącze szeregowe (wykorzystując sterownik portu szeregowego zawarty w jądrze systemu);

• czytnik sprawdza, czy jest to polecenie do niego i jeżeli tak, to wykonuje je. Jeżeli jest to polecenie kierowane do karty, to przesyła je do niej, wykorzystując opisany wcześniej protokół T=0 lub T=1 i odbiera wynik;

• czytnik odsyła wynik operacji niezależnie od tego, czy było to polecenie do niego, czy też do karty.

Taki mechanizm komunikacji jest dla twórcy aplikacji po stronie komputera dość niewygodny:

1. wysyłanie poleceń numerycznych do czytnika, oczekiwanie na odpowiedź tylko przez określony czas, czy interpretowanie znaków specjalnychwymaga dużej ilości kodu, w którym o popełnienie błędu nie trudno. Co więcej każdy czytnik dostępny na rynku ma inny zestaw instrukcji, co powoduje, że aplikacja musi być pisana dla konkretnego modelu;

2. nawet posiadanie wygodnej, wysokopoziomowej funkcji, pozwalającej na wysłanie polecenia do karty i odczytanie wyniku, nie rozwiązuje do końca problemu. Polecenia kart same w sobie są dość złożone, składają się z wielu numerków, oznaczających rodzaj polecenia, jego długość oraz parametry. Co więcej numerki te są różne dla każdej karty.

Dość naturalne w takiej sytuacji wydaje się wykorzystanie biblioteki, która udostępniałaby aplikacji wysokopoziomowy interfejs do komunikacji z kartą (wspólny dla wielu modeli kart i czytników) ukrywający zawikłane niskopoziomowe szczegóły komunikacji poprzez łącze RS232, USB, czy jakiekolwiek inne.

Przyjrzyjmy się dwóm bibliotekom realizującym takie zadanie, działającym w środowisku Linux.