Dokonywanie opłat w Internecie powinno być natychmiastowe, a czasem wręcz nie wymagające interakcji (choć oczywiście jawne). Tylko wtedy internauci nie będą mieli nic przeciwko płaceniu niewielkich kwot za zakup towarów lub usług.
Systemem spełniającym takie postulaty jest Millicent. Funkcjonuje on na podobnej zasadzie co karty telefoniczne w systemach telefonii publicznej czy karnety na basen. Kupcy zrzeszeni w systemie Millicent wydają bony o wybranych przez siebie nominałach. Bonami wystawionymi przez danego kupca można płacić tylko u niego. Każdy kupiec może zatem zastosować dowolny, wybrany przez siebie, mechanizm zabezpieczający bony -- w szczególności taki, który umożliwi mu szybką realizację zamówienia. Aby użytkownik nie musiał kupować osobno bonów każdego kupca, u którego chce robić zakupy, do systemu wprowadza się pośrednika. Sprzedaje on użytkownikom własne bony, które mogą oni później wymieniać na bony kupców, których pośrednik reprezentuje. Otrzymanymi bonami użytkownicy mogą płacić odpowiednim kupcom. Każdy pośrednik reprezentuje wielu kupców, a każdy kupiec jest reprezentowany przez wielu pośredników. Taki schemat zapewnia decentralizację systemu.
W systemie Millicent wyodrębnić można dwie główne operacje. Pierwsza z nich -- kupowanie bonów -- odbywa się w świecie rzeczywistym i wiąże się z przepływem rzeczywistej gotówki. Druga -- dokonywanie płatności -- jest wykonywana znacznie częściej niż pierwsza i odbywa się w świecie wirtualnym. Polega ona na przekazywaniu wirtualnych bonów za pośrednictwem sieci.
Mechanizm kupowania bonów
Rysunek 3.2 przedstawia schemat tego
mechanizmu. Umieszczone na nim strzałki odpowiadają następującym operacjom:
Mechanizm dokonywania płatności
Schemat tej operacji przedstawia rysunek 3.3.
Umieszczone na nim strzałki oznaczają odpowiednio następujące działania:
System Millicent pozwala na szybkie dokonywanie płatności. Jednak ze względu na poziom ochrony jaki gwarantuje, jest przeznaczony do realizacji małych transakcji.
