Rozwiązanie

Dlatego właśnie jądro do alokacji pamięci dla swoich potrzeb używa Alokatora płytowego (ang. Slab Allocator). Algorytm ten orginalnie zastosowany był dla systemu Sun Microsystems Solaris 2.4.

Idea polega na tym, by stworzyć pewną ilość pamięci podręcznych (ang. cache; oczywiście nie ma to nic wspólnego z pamięcią podręczną procesora!), każda przechowująca obiekty o ustalonym rozmiarze. Każda pamięć podręczna może przechowywać wiele płyt (ang. slab) o ustalonym rozmiarze, a każda płyta z kolei przechowuje w sobie wiele obiektów. Schematycznie wygląda to tak:

Hierarchia elementów alokatora płytowego.

Zaalokowanie nowego obiektu polega na wzięciu obiektu z jakiejś płyty, względnie utworzeniu nowej. Zwolnienie obiektu natomiast ogranicza się do odnotowania, że może on zostać ponownie użyty, natomiast nawet puste płyty nie są zwalniane dopóki nie zajdzie taka konieczność.