Opis

Oto kilka rzeczy, które o działaniu alokatora płytowego warto wiedzieć:

• Alokator płytowy do przydziału pamięci na swoje potrzeby odwołuje się do systemu bliźniaków.
• Pamięci podręczne podzielone są na ogólne i szczególne.
• Pamięci podręczne ogólne podzielone są na 13 rozmiarów rozłożonych geometrycznie. Tak więc dostępne są obiekty o rozmiarach $2^i$ dla $i\in5..17$ bajtów (co daje obszary od 32 do 131072 bajtów). Poza tym do pamięci podręcznych ogólnych zaliczamy pamięci podręcznej przechowujące deskryptory wszystkich innych używanych pamięci podręcznych (cache_cache) i pamięć na deskryptory płyt występujące poza płytami (o tym zaraz).
• Pamięci podręczne szczególne tworzone są przez jądro i przechowują obiekty pewnego konkretnego przeznaczenia. Na przykład pamięć podręczna sock przechowująca obiekty zawierające informacje o gniazdach (ang. socket), albo files_cache - informacje o otwartych plikach.
• Aby dowiedzieć się o pamięciach podręcznych obecnie używanych w systemie, wraz z pewnymi informacjami o ich użyciu warto zajrzeć do: /proc/slabinfo.
• Każda pamięć podręczna ma swój deskryptor; podobnie każda płyta i każdy obiekt w płycie.
• Deskryptory mogą znajdować się, albo w płycie, albo też poza nią. Jednak albo deskryptor płyty i deskryptory obiektów są umieszczane w płycie, albo zarówno jedne jak i drugie poza nią. W obecnej wersji algorytm decydujący o rozmiarze płyty i tym gdzie umieścić deskryptory jest dość prosty² - dla obiektów mniejszych od 512 bajtów przyjmowane jest przechowywanie deskryptorów w płycie; następnie jako ilość ramek tworzących płytę wybierana jest najmniejsza potęga 2, tak by zmieścił się choć jeden obiekt w płycie i by pamięć nie zajęta na obiekty i deskryptory w płycie nie przekroczyła 1/8 rozmiaru płyty (najczęściej będzie to po prostu 1); wreszcie jeśli dla obiektów o rozmiarze $>=512$ bajtów deskryptory zmieszczą się bezpośrednio w płycie to są w niej umieszczane.
• Płyty wewnątrz pamięci podręcznej są uporządkowane w ten sposób, że na początku są płyty całkowicie zajęte, później częściowo zajęte, a na końcu całkowicie wolne.
• Można zażądać by obiekty w pamięci były wyrównywane, to znaczy przechowywane tylko w adresach fizycznych podzielnych przez podaną wartość. Stosowane jest głównie wyrównywanie do granicy słowa maszynowego.
• Stosuje się dodatkowo zabieg tzw. kolorowania płyt. Polega on na tym, że w pewnych sytuacjach na końcu płyt pozostaje trochę wolnego miejsca (jeśli rozmiar obiektów nie pasuje dobrze do rozmiaru ramki). Kolejne płyty otrzymują wtedy różne kolory, tzn. różna część tego obszaru jest przenoszona z końca na początek płyty co zmienia położenie obiektów w płycie. Zabieg ten ma na celu zwiększenie prawdopodobieństwa, że pamięć podręczna procesora będzie równomiernie wykorzystywana.
• Z każdą pamięcią podręczną związany jest konstruktor i destruktor obiektów³, które wołane są odpowiednio przy alokacji i dealokacji obiektów. Jądro praktycznie nie wykorzystuje tego mechanizmu (choćby ze względów wydajnościowych), jednak w pełni go wspiera.