Poprzedni podział dotyczył trybów kronikowania, możemy też wyróżnić podział ze względu rodzaj danych podlegających kronikowaniu:

Możemy wymagać od systemu plików, by w dzienniku zapisywał zmiany dokonywane tylko w odniesieniu do metadanych, jak również wszelkie zmiany dotyczące zarówno danych i metadanych. Rejestrowanie wszystkich zmian jest w sposób oczywisty bezpieczniejsze, ale za to dużo wolniejsze niż rejestrowanie wyłącznie zmian metadanych systemu plików. Powolność ta jest rezultatem konieczności wykonywania dla każdej zatwierdzonej transakcji dwóch zbiorów operacji zapisu - pierwszy zbiór zapisywany jest do dziennika, drugi faktycznie utrwala zatwierdzone zmiany w systemie plików. Trzeci tryb rejestrowania daje możliwość pełnego wykorzystania bezpieczeństwa systemu plików z kroniką rejestrującego pełen zestaw danych, nie obarczony spadkiem wydajności operacji. Osiągnięto to dzięki wymuszeniu zapisu na dysk wszelkich danych związanych z transakcją jeszcze przed aktualizacją odpowiednich metadanych systemu plików. Sposób ten gwarantuje uaktualnianie danych przed zapisem na dysk rejestru zmian metadanych, dotyczących zatwierdzonej transakcji, dzięki czemu dane przechowywane w plikach są po ich odtworzeniu na podstawie dziennika zawsze spójne z metadanymi systemu plików.

Aby w pełni zobaczyć różnicę między zapisywaniem tylko operacji dotyczących metadanych a zapisywaniem wszystkich zmian, rozważmy przykład dopisywania danych na końcu pliku. W systemie Linux mogłoby to wyglądać w sposób następujący:

Jeśli zapisywaliśmy tylko metadane, nigdy nie będziemy mieli pewności po awarii, czy przed awarią został wykonany krok 3, gdyż informacja na jego temat nie znajdzie się w dzienniku, w związku z tym plik ten może zyskać niepoprawne dane na końcu.