Standardowy zestaw operacji oferowanych przez karty obejmuje operacje na systemie plików oraz procedury autoryzacyjne. W wielu systemach tak ograniczony zestaw operacji powoduje, że większość działań wykonywana jest poza kartą. Jej rola sprowadza się wtedy tylko do bezpiecznego przechowywania danych. Czy zaawansowanych technicznie kart, przypominających architekturą pierwsze komputery osobiste, nie można wykorzystać do czegoś więcej? Przecież nadana im w 1980 roku przez francuskiego publicystę Roya Brighta nazwa (Smart Card) do czegoś zobowiązuje.
Pierwszą próbą rozwiązania tego problemu było wprowadzenie kart specjalizowanych, przeznaczonych do wykorzystania w systemach z konkretnej dziedziny. Ich zestaw poleceń był rozszerzony o dodatkowe operacje, zwykle wykorzystywane w systemach danego typu.
W większości przypadków nie rozwiązało to jednak problemu, gdyż systemy wykorzystujące karty procesorowe dotyczą bardzo wielu dziedzin i zagadnień. Nie sposób było stworzyć specjalizowane karty dla wszystkich z nich. Twórcom systemów potrzebna jest możliwość rozszerzenia standardowego zestawu poleceń karty o operacje specyficzne dla projektowanego systemu.
Nową funkcjonalność można dołożyć do karty na dwa sposoby. Pierwszy z nich polega na rozszerzeniu lub całkowitym zastąpieniu istniejącego systemu operacyjnego, tak aby obsługiwał dodatkowe polecenia. Drugi opiera się na wprowadzeniu do karty, oprócz systemu operacyjnego, aplikacji, którą można wykonywać na karcie. Aplikacja w trakcie wykonania może wywoływać polecenia systemu operacyjnego karty. Karty wspierające to drugie rozwiązanie nazywa się programowalnymi kartami procesorowymi (ang. programmable smart card).
Przyjrzyjmy się istniejącym mechanizmom dostosowywania funkcjonalności kart do potrzeb konkretnego systemu.