Specyfikacja JavaCard oraz karta Cyberflex nie są jedynym przykładem realizacji opisywanego modelu tworzenia aplikacji wykonujących się na karcie. Niemiecka firma ZeitControl stworzyła kartę zawierającą interpreter (maszynę wirtualną) kodu pośredniego języka Basic. Ogólny schemat jest taki jak w przypadku JavaCard. Program na kartę pisany jest w języku ZC-Basic, który jest podzbiorem języka Basic. Jest następnie kompilowany do kodu pośredniego P-Code, który jest odpowiednikiem kodu bajtowego dla Javy. Zestawy instrukcji kodów pośrednich są jednak inne. Aplikacja w postaci kodu pośredniego jest umieszczana w pamięci nieulotnej karty przy użyciu dostarczonego przez producenta oprogramowania (działającego jedynie w systemie Windows). Aplikacja jest wykonywana na karcie przez maszynę wirtualną będącą częścią systemu operacyjnego karty.
Karta BasicCard jest wyposażona w 32 kilobajty pamięci ROM zawierającej system operacyjny oraz interpreter P-Code, 32 kilobajty pamięci nieulotnej przeznaczonej dla aplikacji i danych oraz 1 kilobajt pamięci operacyjnej. Kartę wyposażono również w koprocesor arytmetyczny zdolny realizować algorytmy kryptograficzne takie jak DES i RSA.