Kupiec zgłasza się do banku z danymi otrzymanymi od użytkownika i opisem
zrealizowanej transakcji. Bank weryfikuje, czy opis ten jest
poprawny i czy wartości obliczone przez reprezentanta spełniają odpowiednie
zależności. Jeśli nie, to przyjmuje, że kupiec usiłuje go oszukać.
W przeciwnym przypadku bank sprawdza w bazie danych, czy taki banknot został
już zrealizowany (posługuje się w tym celu zaciemnionym numerem seryjnym) --
gdy wszystko jest w porządku, zapamiętuje dane dostarczone przez kupca.
Jeśli natomiast ktoś próbuje dwukrotnie wydać tę samą gotówkę, to bank musi
znaleźć oszusta. Gdy opis banknotu przechowywanego w bazie danych jest
taki sam jak dostarczonego, to oznacza, że kupiec skopiował pieniądze.
W przeciwnym przypadku bank musi ustalić, przy pomocy której karty
dokonano nieuczciwych zakupów, łamiąc jej
zabezpieczenia.
Taką kartę można poznać, łącząc dane dostarczone przez użytkownika
w różnych płatnościach tymi samymi pieniędzmi.
Zauważmy więc, że system Brandsa pozwala
zarówno zapobiegać wielokrotnemu wydawaniu tych samych banknotów, jak
i daje możliwość wykrycia oszusta, gdy uda mu się poznać zawartość karty
procesorowej teoretycznie odpornej na włamania.