4 Pobranie pieniędzy z banku

Po otrzymaniu certyfikatu użytkownik zgłasza się do banku w celu pobrania pieniędzy. Pieniądze są z góry pobierane z konta.

Użytkownik U przed skontaktowaniem się z bankiem przygotowuje wstępnie dane:

• $n$ -- liczba monet, którą chce dostać. W systemie z góry określony jest nominał pojedynczych monet.
• $x_1^*$ i $X_1^*$ klucz prywatny i klucz publiczny pierwszej transakcji, taki że $x^*_1 \epsilon \mathbb{Z}^*_q$, a $X^*_1 = F(x^*_1)$.

• $m_0 \ldots m_n$ -- ciąg liczb, które będą służyły jako pojedyncze monety. Są to liczby z przedziału $\{0 \ldots 2^{128} - 1\}$. Liczby te nie są wartościami monet gdyż, każda moneta ma z góry określony nominał. Ogólniej można powiedzieć, że są to wartości przeciwdziedziny używanej funkcji haszującej $h$. Tu użyto funkcji MD5. Między tymi monetami zachodzi zależność:
  
  $$\forall{i \epsilon \{0 \ldots n-1\}} \;\;\; m_i = h(m_{i+1})$$
  
  

Użytkownik zgłasza się do banku uwierzytelniając się przed nim. Przekazuje swoje dane, numer konta i kwotę, którą chce otrzymać. Następnie wykorzystując protokół częściowo ślepych podpisów (por. rozdział 4.3), bank podpisuje banknot oryginalny, który jest postaci: $\{[m_0, U^*, X^*_1], \- [n, aktualna\_data]\}_{Bank}\;$. Wartości $m_0,\; U^*,\; X^*_1\;$ nie zostają ujawnione bankowi. Wynika to z faktu, że oryginalny banknot (wydany przez bank) jest używany na wszystkich etapach płatności. Gdyby bank poznał go w całości, nie można by mówić o anonimowości, gdyż mógłby on powiązać transakcje z kontem klienta. Pewien problem stanowi wartość $aktualna\_data$, która służy do określania daty ważności wydanej monety. Gdyby była ona podawana ze zbyt dużą dokładnością, to na jej podstawie również można by powiązać klienta z transakcjami. Rozwiązaniem jest podawanie tej wartości z pewną tolerancją, np. godziny lub dnia.