4 Protokoły podpisów cyfrowych

Podpisy cyfrowe są odpowiednikiem tradycyjnych podpisów. Należy wymagać od nich, by podpis osoby X mogła złożyć tylko osoba X oraz by można było jednoznacznie stwierdzić kto złożył podpis. Dodatkowym atutem podpisów elektronicznych jest to, że niemożliwa jest jakakolwiek zmiana w podpisywanym dokumencie. Podstawowym zastosowaniem podpisów jest uwierzytelnianie i dystrybucja kluczy publicznych. Podpisy cyfrowe wymagają istnienia trzeciej strony, której można zaufać. Najczęściej używanym protokołem jest protokół oparty na algorytmie RSA (dla klucza prywatnego $e$ i publicznego $d$):

• użytkownik dla wiadomości M oblicza $h(M)$, gdzie $h$ jest ustaloną funkcją haszującą;
• strona podpisująca, używając swojego klucza prywatnego, szyfruje $h(M)$ stosując algorytm RSA: $s = (h(M))^e \;mod \; n$;
• gdy ktoś chce zweryfikować podpis, deszyfruje $s$ licząc $t = s^d \;mod\;n$ i porównuje, czy rzeczywiście $t = h(M)$;

W [] zaproponowano jest jednak, aby używać protokołu podpisów Schnorra. Podpisy te zostały wybrane, gdyż jeden z etapów protokołu Wenbo Mao polega na tworzeniu podpisu transakcyjnego opartego o protokół podpisów cyfrowych Schnorra.