Filtrowanie, a zwłaszcza kolejkowanie stanowią wydajne sposoby zarządzania pasmem. Z przeglądu dokonanego w poprzednim rozdziale wynika, że posługując się obydwoma mechanizmami można m.in:
Niestety algorytmy wszystkich omówionych w paragrafach 2.2.1 - 2.2.6 metod kolejkowania realizują te zadania jedynie na podstawie aktualnie przez system notowanego stopnia zapełnienia kolejek, czy też natężenia ruchu przez nie przechodzącego. W przypadku filtrowania decyzja zapada w oparciu o dobrze zdefiniowane reguły mówiące, które pakiety należy odrzucić, a które przesłać dalej. Żaden ze sposobów nie uwzględnia zatem aktywności poszczególnych komputerów w sieci, swego rodzaju profilu ich zachowania. Opisywaną własność można by nazwać mianem ,,braku pamięci''. Oznacza to, że przedstawione systemy bardziej rygorystycznie traktują komputery, które w danym momencie przesyłają wiele dużych pakietów, nawet jeśli przez ostatnie kilka godzin nie transmitowały w ogóle, w porównaniu do maszyn, które generują pakiety mniejsze, ale za to przez całą dobę bez przerwy. Omówione w rozdziale 2 sposoby mają jeszcze jedną wadę -- statyczność. Możliwe jest dzielenie strumienia przesyłanych pakietów na wiele bardzo dobrze określonych klas, jednak tylko na etapie konfigurowania tych systemów -- później podział ten jest już ustalony i w trakcie ich działania nie zmienia się. Nie dostosowuje się do cyklicznych, np. dobowych, zmian ruchu w sieci. Celem niniejszego rozdziału jest opisanie pomysłu algorytmu, który byłby pozbawiony tych dwóch niedogodności. Proponowane rozwiązanie nie pretenduje do miana bardziej ogólnego od tych przedstawionych w rozdziale 2. Jest alternatywną metodą skupiającą się na innym aspekcie zarządzania ruchem. Opisany algorytm może być wykorzystywany zarówno jako niezależny system priorytetyzujący pakiety, jak również jako dodatkowe kryterium rozdziału pakietów pomiędzy kolejki w istniejących metodach kolejkowania. Ta uniwersalność jest niewątpliwą zaletą prezentowanego rozwiązania.